Kamer 1 (boven aan de trap)
De kamer dankt zijn naam aan de locatie: de Mastio (Donjon),
de twaalfde-eeuwse toren die de oorspronkelijke kern van kasteel Gradara vormden.
Onder de houten ladder die van deze kamer naar de bovenste verdieping is de oude toegangsdeur van het kasteel.
De kamer was met een uitschuifbare ladder naar buiten verbonden en een
valdeur die naar de martelkamer leidt.
Oorspronkelijk was de Donjon onafhankelijk van de andere gebouwen van het kasteel.
In de hal zien we beschilderde façaden hierop zien we heraldische motieven van de Familie Malatesta, gerealiseerd in de jaren twintig en in opdracht van
Umberto Zanvettori, laatste eigenaar van het kasteel.
De inrichting en decoraties in Liberty-stijl zijn ook te danken aan Zanvettori.
Heraldisch overblijfselen van de families Malatesta en Sforza zijn te vinden in bijna alle kamers.

Kamer 2
De Albani, eigenaren van het kasteel in de achttiende eeuw, voegde verschillende kamers samen om deze hal te krijgen.
De aangrenzende Donjon
werd geannexeerd aan de andere gebouwen van het kasteel 
We zien de oude ophaalbrug en de nis met daarin de lier die zijn nog zichtbaar.
Deze werd bediend vanaf de Donjon, de lier tilde de poort op die in de secundaire ingang van de Rocca was geplaatst, genaamd "pusterla".

Kamer 3
De zaal dankt zijn naam aan de picturale versieringen, gerealiseerd
tussen 1921-1923, die de heraldische motieven van de Malatesta familie.
Het motto "tempus loquendi tempus tacendi" doet ons denken aan Sigismondo Pandolfo Malatesta, die het geschreven had op het graf van zijn geliefde, Isotta degli Atti.
Vanuit de hal kunnen we een balkon bereiken, dat overdekt is, het is gebouwd in de vorige eeuw, hier kan je genieten van een prachtig zicht op de Adriatische Zee en de heuvels rondom Gradara.

Kamer 4
De zaal dankt zijn naam aan de versieringen, gerealiseerd
tussen 1921-1923, die de heraldische motieven van de Malatesta familie tonen.
Het motto "tempus loquendi tempus tacendi" maakt denken we aan Sigismondo Pandolfo Malatesta, die het geschreven op het graf van zijn geliefde, Isotta degli Atti.
Vanuit de hal kunnen we een balkon bereiken, dat een overdekte balkon in de vorige eeuw, om te genieten van een prachtig zicht op de Adriatische Zee heuvels rondom Gradara.

Kamer 5
De kamer dankt zijn naam aan de decoratie van de muren, gemaakt tussen 1921-1923.
We kunnen de ongebreidelde leeuw zien met de drakenvleugels, beide symbolen van de Cotignola Slorza lamily, heren van Pesaro tussen 1445 en 1512.
Andere Slorza-symbolen (golven, en de ring met een diamanten kop) kunnen we terug vinden op het originele houten plafond, daterend uit het einde van de middeleeuwen en in opdracht van Giovanni Slorza gemaakt.
Veel meubels zijn er te zien: de twee notenhout gesneden en gebeeldhouwde huwelijkskisten van de achttiende eeuw; de walnoot
fauteuils en de tafel, daterend uit de negentiende eeuw;
het suggestieve hemelbed, uit de negentiende eeuw, met het hoofdeinde, de gordijnen en de sprei van groen fluweel.
Bij de open haard is er een kleine wandkast met de inscriptie PRETIOSA LATENT TASTO.

Kamer 6
Alsa di Giovanni boven het paneel met de afbeelding van San Paold zijn bijzonder.
Op dit punt zou kunnen worden aangenomen dat de terugkeer van Giovanni Slorza naar zijn territoria en geeft de nederlaag aan van Borgia.
de afbeelding van het "gebroken juk", dat pas na 1503 in de Sforza-heraldiek verscheen.
De muren van de zogenaamde "Putti Room" zijn versierd met drie horizontale banden: de bovenste heeft groten medaillons met afwisselende schilderijen en profielen en Sforza wapenschilden;
de middelste is verdeeld in 12 afbeeldingen met uitzondering van Saint Paul en zijn traditionele iconografische trekken;
de onderste stelt een hoge sokkel voor waarop de scènes rusten.
De muurschilderingen zijn ontdekt onder een laag kalkmortel in de late jaren 1930, en werden beschadigd door de operaties om de mortel te verwijderen.
De serie schilderijen dateren tussen 1503 en 1510 vanwege de voor de hand liggende Emiliaanse en
Bolognese invloeden, en lijkt toe te schrijven aan Girolamo Marchesi en Francesco Zaganelli, kunstenaars uit Cotignola, de geboorteplaats van de familie Sforza.
Op dit moment is er maar heel weinig van Francesco Zaganelli's bijdrage zichtbaar. Terwijl er wel werk van Girolamo Marchesi, uit dezelfde school, zichtbaar is. En deze schilderijen zijn misschien zijn eerste bekende werk van beide schilders namens Giovanni Sforza zijn goed gedocumenteerd, dus het is denkbaar dat de twee kunstenaars samen werkten.
De inventaris van de schilderijengalerij naast de bibliotheek
in het hertogelijk paleis van Pesaro merkte onder meer op dat er een portret van Giovanni is, maar
helaas verloren is gegaan. De schilderijen gemaakt door Zaganelli, een zeer interessante schilder wiens figuratieve kunst van de Emilia.
De Romagna-school werd verrijkt met Venetiaanse, Umbrische en Scandinavische invloeden.
Het feit dat de meeste scènes in de serie ontbreken, maakt het moeilijk te begrijpen wat de schilderijen waren.
Een interpretatie die aan de schilderijen wordt toegeschreven, is de viering van de geboorte van
Costanzo, zoon van Giovanni Sforza en Ginevra Tiepolo, geboren op 24 februari 1510 in Gradara.
Maar een andere interessante lezing zou kunnen worden afgeleid uit een meer gedetailleerde analyse van de gebeurtenissen waarbij de heer van Pesaro betrokken was.
In feite is het belangrijk om te onthouden dat tussen
1500 en 1503 Cesare Borgia, beter bekend als Valentino, bezit nam van het land van Pesaro.
De medaille tentoongesteld in de antichapel, met op de voorzijde het profiel van Giovanni
Sforza, draagt het opschrift: "IOANNES SFORTIA CONSTANTII. F. PISAURI. ANN. AET XXXVIL M.D.III.", Terwijl op de achterkant het "gebroken juk" staat, vergezeld van het motto "PATRIA RECEPTA".
Hieruit kan gemakkelijk de relatie worden afgeleid tussen de
naar, met vermelding van Giovannis wraak op Valentino, en het embleem van het "gebroken juk".
Hetgeen wordt ook getoond boven het schilderij met de heilige Paulus, de heilige aan wie Sforza bijzonder toegewijd was.
Men zou er daarom van uit kunnen gaan dat de schilderijen
symboliseren van de terugkeer van Giovanni Sfoza naar zijn territoria en de vernedering van de Borgia's.
Het gebruik van de "gebroken voke", een embleem dat pas daarna in de heraldiek van Slorza verscheen in
1505 maakt het ook mogelijk om een datum voor de uitvoering van de schilderijen te vinden.

Kamer 7
De naam is te danken aan de kleur die de hal kenmerkt, beide de eigenaardige rode tint van de muren en het robijnrood van de stoffen van de luifel en van de fauteuil.
Ook in deze kamer, net onder
het plafond, kunnen we de gedecoreerde les in Liberty-stijl met de heraldische motieven van de familie Sforza.
Het meest interessant zijn de oude meubels van de hal:
de achthoekige tafel uit het begin van de achttiende eeuw, gedeeltelijk gerenoveerd tussen de negentiende en twintigste eeuw,
het hemelbed en de fauteuil van de Zeventiende eeuw.
De kostbare damasten bedgordijnen zijn opnieuw gemaakt tijdens de renovatie van de jaren twintig op basis van oude tekeningen.
Opmerkelijk is ook de bekleding van de fauteuil in het rood fluweel, zestiende eeuw.

Kamer 8
De naam is afgeleid van de hypothetische functie van deze kamer, namelijk die van de raadzaal.
De achttiende-eeuwse kraampjes van de koor aan de muren zijn typerend voor deze ruimte.
Opmerkelijk zijn de inscripties te vinden op de portalen.
Dit zijn bittere gedachten over de mens man kwaad uit het boek van de profeet Jeremia.
Hier kunnen we ook zien
het fresco die de slag tussen Romeinen en Sabijnen voorstelt.
Het schilderij, in opdracht van Giovanni Sforza tijdens belangrijke restauratie- en verfraaiingswerken (1493-1494), is misschien toe te schrijven aan lohannes Hispanus, een Spaanse schilder die werkte in de Marche.

Kamer 9
De slaapkamer bevindt zich in de Rocca-vleugel genaamd "Castellarc" of "Palatium",
gebouwd naast de Donjon tussen de twaalfde en de dertiende eeuw.
Oorspronkelijk gebruikt als het appartement van de kasteel heer.
Gerestaureerd in de jaren twintig door Umberto Zanvettori, laatste eigenaar van het kasteel, die besloot om hier de tragische liefde van Paolo en Francesca uit te roepen in een verhaal, geïnspireerd door de theatrale versie van Gabricle D'Annunzio waarin de actrice Eleonora Duse Francesca speelde.
Volgens de legende is de passie tussen Paolo en Francesca, Gianciotto Malatesta's vrouw, die ook Paolo's broer was, boos werd tijdens het lezen over het liefdesverhaal van Lancelot en Guinevere.
Toen Paolo probeerde te ontsnappen uit het mangat in de kamer, en Gianciotto ontdekte dat en doodde ze allebei.
De twee stoelen en de boekenstandaard in het midden van de kamer, samen met het mangat, verwijzen precies naar de tragische dood van Paolo en Francesca.
In de kamer zien we ook een drieluik dat de Maagd Maria voorstelt met het Kind, Sint-Augustinus en Sint-Sebastiaan waarin we kunnen traceren
de hand van Cristoforo da Benedetto, een schilder uit Bologna actief in de tweede helft van de middeleeuwen.
Het is waarschijnlijk een volwassen werk van hem, zoals de vermenging van gotische en renassaince-stijlen lijkt te getuigen.

Kamer10
Ook deze kamer is in de jaren twintig gerenoveerd. De eigenaar van het kasteel, zoals de huidige setting nog steeds laat zien.
De rijke decoratie van de muren dateert uit dezelfde periode,
vergelijkbaar met die van de andere kamers.
De zaal dankt zijn naam aan het grote houten relikwie, gebeeldhouwd en geschilderd, voorstellende de zeven aartsengelen.
Op de voorgrond zijn de vier grote aartsengelen: van links Uriël met zijn vlammende zwaard, Michaël die de draak vertrapt en de weegschaal vasthoudt,
Gabriël met de scepter en Raphael met de zalfvaas.
Op de achtergrond Jegudiel met de plaag en de kroon,
biddende Sealtiel en een laatste ongeïdentificeerde aartsengel met een thurible.
Het houtreliëf, gekocht in de jaren twintig door Zanvettori, is
toegeschreven aan een anonieme beeldhouwer van Duitse of Alto Adige streekschool, die in de 15e tot en met de 16e eeuw werkte.
Hier werd het grote driezits koorgestoelte van walnoot geïnstalleerd.